Ik gebruik mijn OV-chipkaart vaak maar voor een bepaald doel: reizen van en naar de woonplaats van mijn vriend. Ik ben een liefdesforens. Helaas vindt de NS die term niet schattig genoeg om mij ongelimiteerd krediet op mijn kaart te geven, dus heb ik een Dal Voordeel abonnement. Het houdt in dat ik met korting mag reizen na 9.00 uur ’s ochtends (ik was toch al niet van plan om het vóór die tijd te doen, als ik eerlijk ben) en dan tot en met 16.00 uur ’s middags en dan pas weer na 18.30 uur. Check je in vóór 16.00 uur en stap je uit binnen de spits, reis je alsnog met korting. Klinkt als een helder concept, maar ik heb al vaak genoeg gevloekt nadat ik erachter kwam dat ik niet met korting had gereisd.

Dus dacht ik laatst het slimmer aan te pakken. Ik zou voortaan via Schiedam reizen, omdat het me geld zou besparen. Daarnaast zou ik mijn metrorit ook met mijn OV-chipkaart doen en dus niet met de papieren kaartjes van 6 euro, waar je twee keer een uur mee mag reizen. Die tip kwam van vriendin A., die papieren kaartjes. Het was wat onhandig, omdat je moest nadenken bij welk vervoerbedrijf je wat moest gebruiken, maar op de lange termijn was het goedkoper. Niet dus. Het overstappen met de OV-chipkaart bleek na onderzoek voor mij toch beter.

En daar stond ik dan op Utrecht Centraal. Ik had mezelf vlakbij een scanpaal gepositioneerd. Klaar voor de rit, voor de zoveelste keer. Tien voor half zeven. Mijn trein vertrok om 18.32 uur en na 18.30 uur kon ik inchecken om gebruik te maken van de royale korting van 40%. Er stond voor de scanpaal een mevrouw te wachten. Ze was niet alleen. Om haar heen circuleerde een grotere groep wachtenden. Iedereen stond op scherp. De minuten gingen traag voorbij. Soms kwam er iemand langs, keek naar de meute, begreep niet wat die daar deed, haalde zijn schouders op en checkte uit.

Ineens was het tijd. Er vormde zich natuurlijk geen rij, iedereen donderde over elkaar heen om in te checken en weg te rennen en ik dook in de zee van piepjes van korting. Ik piepte in, stopte mijn OV-chipkaart tussen mijn tanden, rende naar spoor 8b en sprong de trein in. Nog voor ik een plekje kon vinden, begon de trein te rijden. Het is goed voor je conditie, een liefdesforens te zijn, maar de omstandigheden zijn af en toe nogal PIEPPP.

Deze maand is voor mij de tijd dat de motoren weer gestart moeten worden, althans, wat betreft studie. En dat is even wennen. In juli ging ik tweeënhalve keer op vakantie, zo goed als gelijk achter elkaar, maar voor augustus stond er, behalve studeren, niet veel gepland. Toch is het inmiddels de tiende en een stuk van ‘dingetjes voor augustus’ is onaangeraakt gebleven.

Augustus is zomer. Ik merk het aan alles. De stof van mijn jas plakt aan mijn armen, ik slaap met het raam open, waardoor ik af en toe door een mug wordt begroet en ik zie de nieuwe studenten door de straten van de stad trekken. Dat doet me denken aan hoe ik dat destijds deed, voornamelijk mijn eerste week in Leiden. Vers van het VWO, gewapend met vriendin D. Wij zouden dit introductievarkentje wel wassen. Wisten wij veel wat er allemaal bij studeren kwam kijken (lees: veel drank en slechte keuzes). Jaren later is precies hetzelfde optimisme te lezen in de ogen van de leden van Groepje 21. En in die van de leden van Groepje 84.

Mijn vriendenlokmiddel bleek overigens een schot in de roos: ik had een zak M&M’s gekocht en tijdens een feestje opengetrokken. Dat ging al stukken beter dan het ultiem stroeve begin van de week, waarbij we het Vooroordelenspel deden. Gewoon even een tip: vooroordelen zijn sowieso geen strak plan, zeker niet als je werkt met adolescentenzieltjes, introweken van Nederland. Maar lang verhaal kort: tijdens dat spel kreeg je vooroordelen op een A4 op je rug geschreven en ik was een World of Warcraft-spelende nerd met ambitie in de richting van Natuurkunde. (Het kwam allemaal door mijn bril, ik zweer het.)

De enige die ik overhield aan mijn Leiden-debacle was vriendin E. Direct na de week mailden we elkaar (het was 2009, kon best) en dat is nooit opgehouden.

‘Ik heb er al een paar gezien. Zo schattig!’ stuurde ze vandaag. Ik zag onszelf zo weer staan op de Beestenmarkt. Ik droeg mijn bril, mijn slaapgebrek en mijn onderzekerheid en ik had geen idee. Het werd leuk. Daarna werd het hard werken. En ook dat is nooit opgehouden.

Fijne week,
Mathijs

Ik heb ze allemaal bewaard. Jullie? Mijn agenda’s van de middelbare school hangen soms met kilo’s plakband aan elkaar, maar (I’m sorry, miss Kondo) ik kan ze niet weggooien. De eerste agenda die ik ooit aanschafte, was eentje van Garfield. Elke dag was een bladzijde, dus je kunt je voorstellen wat voor boekwerk dat werd. Ik schroomde ook niet om mijn gevoelens tussen de huiswerkopdrachten te kalken: mijn agenda werd een verkapt dagboek. Wat ook meehielp, was dat ik er vroeger geen mocht, een dagboek, dus nu had ik eindelijk de kans. Door de jaren heen veranderde die hobby nauwelijks. Ik hield me af en toe in, omdat vriendinnen weleens tijdens een saai uur ‘HAIII IK VERVEEL ME DOOD OKÉ DOEI’ in mijn agenda krabbelde. (Kleine shout-out naar vriendin T. die speciaal voor onze agenda’s in 4VWO persoonlijke stickers tekende en ik nu een sticker heb met daarop een glimlachende jongen en de tekst “ik heb teveel krullen”)

Inmiddels ben ik het stadium van kleurrijke tralala ontgroeid en heb ik agenda’s van Moleskine. Pretentieus? Misschien, maar god, wat zijn het fijne boekjes. Ook hier genoeg schrijfruimte om alle zielenroerselen te noteren. Ook deze kan ik niet weggooien als ze vol zijn, omdat ik alle kaartjes en prulletjes inplak van theatervoorstellingen of bezoekjes aan de dierentuin. De dagboek-plakboek-agenda’s maken een dikke stapel in mijn kast en ze zijn erg waardevol en niet in de laatste plaats omdat je voor een Moleskine eenentwintig euro neertelt.

Op dit moment ben ik op zoek naar een nieuwe. In mijn middelbare schooltijd wist ik trouwens precies wanneer het moment was om een nieuwe agenda te kopen, omdat de V&D weer de Schoolcampus had, maar nu heb ik geen flauw idee en gebruik ik agenda’s voor achttien maanden, dus ik poog maar wat. En ze zijn er weer! Behoorlijk duur, maar met Alice in Wonderland-print of gewoon de strakke harde variant. Ik laat alle kleuren en formaten de revue passeren (ik wist niet eens dat de kleur ‘hay’ bestond), maar voorlopig twijfel ik nog. (En hoop op korting, eerlijk is eerlijk.)

Maar wat ik vooral over dit onderwerp kwijt wil: zowel in september als oktober zal ik weer lezingen gaan geven. Ik hou jullie op de hoogte met wanneer en waar, maar er komen leuke dingen aan. Afijn, fijne week toegewenst allen en het huiswerk voor volgende week dinsdag het derde uur is ‘R. is echt een klootzak en moet onwijs z’n bek houden.’