Ik ben weer terug op ABCYourself. Zo goed als vijf jaar geleden startten ik en drie anderen onder de vleugel van Edward van de Vendel met het schrijven van stukjes. De norm was twee keer per week, maar dat viel niet altijd mee. Ik weet nog heel goed hoe ik me voelde binnen dit viertal, niet op een persoonlijke manier, maar als “schrijver”. Iedereen was namelijk al professioneel(ish) aan de slag en ik was de enige die erin rolde. Gewoon, omdat het leuk was en omdat Edward zei dat ik het kon. Dus begon ik met schrijven, over het hebben van haast, over het leren kennen van nieuwe mensen en ook ooit over Anna Nicole Smith. Daarna volgde het boek. Daarna volgde nog een boek. En vijf jaar later typ ik weer in precies hetzelfde vakje mijn verhalen.

Ik heb besloten om de saga van Thijs voort te zetten, omdat het karakter nog wat meer te vertellen had. Wat begon als een jongen die een kopie van mij leek te zijn, groeide uit tot iemand die los van me stond, maar toch me aan het hart ging. Zijn liefdes en zijn vriendschappen vonden soms oorsprong uit mijn eigen leven en soms gooide ik hem in een zelfverzonnen put.

Ik weet niet of het deel dat ik nu maak het laatste is wat we van Thijs zullen zien. Niets ligt vast. Misschien sleep ik hem altijd wel mee, maar of dat ook in boekvorm zal blijven is de vraag. Voorlopig zijn de plannen leuk en spannend genoeg om nog even door te gaan.

Vandaag plaatste ik mijn tweede stuk in de nieuwe reeks verhalen van Thijs, ‘Schuld‘.

Lieve leeskinderen, vandaag ga ik het hebben over het woord ‘chill’ en waarom het mijn bloed af en toe laat koken.

Ik heb gestudeerd in een stad waarin het jasje-dasje-gehalte relatief hoog is. Na mijn introductieweek had ik het taaltje goed te pakken, ondanks dat ik geen lid was. De maandagavond na die introductieweek riep mijn moeder naar boven dat het eten klaar was en ik riep naar beneden: ‘Oké, chill!’ U ziet, het hele zinsdeel ‘ik kom eraan’ ging op in het allesomvattende ‘chill’. Maar ten eerste: was het wel zo chill? Het was gewoon andijvie. Ten tweede: sinds wanneer is je bewegen (oké, via een trap naar beneden lopen) een chille activiteit? En ten derde: waar was in godsnaam mijn normale manier van praten gebleven? Ergens tussen Schiedam Centrum en Leiden Centraal, waarschijnlijk.

Het woord chill kwam ik tot mijn verbazing tegen in zo goed als alle steden waar ik bivakkeerde. In Amsterdam was het chill, in Utrecht ook en Rotterdam hetzelfde chille verhaal. Plaatsgebonden gebabbel my ass, dus, overal was het chill voor en chill na en met een beetje geluk chill tijdens.

Mijn fascinatie bracht me op een klein onderzoek. Hier het resultaat: het spectrum van chillheid is klein. Je hebt chill, wat zoiets is als ‘oké’, superchill, dan is het heel fijn of prettig, ZÓ-chill, dusdanig iets waar je klem mee zat/verlegen om zat en het is nu opgelost, dus die hele stoot van ontlading gooi je er in de ZÓ uit en de enige negatieve vorm van chill: niet chill. Niet chill zijn dingen als rottende broccoli in de groentela van je koelkast, maar ook, pak ‘m beet, onthoofdingen in Syrië.

Chill wordt ingezet door vooral meisjes, denk hockey, blond en ze kunnen vaak veel meer bier drinken dan jij. Studentenmannetjes zijn ook erg chill, al is daar hetgeen wat chill is vaak anders. Wakker worden aan de rand van een sloot bij Leidschendam wordt bijvoorbeeld door mannelijke studenten onthaald met een ‘whaha chill’.

Chill is een studentenziekte, maar dat geeft niks, want zodra ze ‘bachelor of something something’ zijn, trekt het vanzelf weer weg en gaat het dan ineens over de kids of sollicitaties. Net wat eerder komt. Het enige probleem is dat het te hardnekkig is. Generaties genezen, maar nieuwe generaties komen en raken geïnfecteerd. ZÓ niet chill.