Ik heb ze allemaal bewaard. Jullie? Mijn agenda’s van de middelbare school hangen soms met kilo’s plakband aan elkaar, maar (I’m sorry, miss Kondo) ik kan ze niet weggooien. De eerste agenda die ik ooit aanschafte, was eentje van Garfield. Elke dag was een bladzijde, dus je kunt je voorstellen wat voor boekwerk dat werd. Ik schroomde ook niet om mijn gevoelens tussen de huiswerkopdrachten te kalken: mijn agenda werd een verkapt dagboek. Wat ook meehielp, was dat ik er vroeger geen mocht, een dagboek, dus nu had ik eindelijk de kans. Door de jaren heen veranderde die hobby nauwelijks. Ik hield me af en toe in, omdat vriendinnen weleens tijdens een saai uur ‘HAIII IK VERVEEL ME DOOD OKÉ DOEI’ in mijn agenda krabbelde. (Kleine shout-out naar vriendin T. die speciaal voor onze agenda’s in 4VWO persoonlijke stickers tekende en ik nu een sticker heb met daarop een glimlachende jongen en de tekst “ik heb teveel krullen”)

Inmiddels ben ik het stadium van kleurrijke tralala ontgroeid en heb ik agenda’s van Moleskine. Pretentieus? Misschien, maar god, wat zijn het fijne boekjes. Ook hier genoeg schrijfruimte om alle zielenroerselen te noteren. Ook deze kan ik niet weggooien als ze vol zijn, omdat ik alle kaartjes en prulletjes inplak van theatervoorstellingen of bezoekjes aan de dierentuin. De dagboek-plakboek-agenda’s maken een dikke stapel in mijn kast en ze zijn erg waardevol en niet in de laatste plaats omdat je voor een Moleskine eenentwintig euro neertelt.

Op dit moment ben ik op zoek naar een nieuwe. In mijn middelbare schooltijd wist ik trouwens precies wanneer het moment was om een nieuwe agenda te kopen, omdat de V&D weer de Schoolcampus had, maar nu heb ik geen flauw idee en gebruik ik agenda’s voor achttien maanden, dus ik poog maar wat. En ze zijn er weer! Behoorlijk duur, maar met Alice in Wonderland-print of gewoon de strakke harde variant. Ik laat alle kleuren en formaten de revue passeren (ik wist niet eens dat de kleur ‘hay’ bestond), maar voorlopig twijfel ik nog. (En hoop op korting, eerlijk is eerlijk.)

Maar wat ik vooral over dit onderwerp kwijt wil: zowel in september als oktober zal ik weer lezingen gaan geven. Ik hou jullie op de hoogte met wanneer en waar, maar er komen leuke dingen aan. Afijn, fijne week toegewenst allen en het huiswerk voor volgende week dinsdag het derde uur is ‘R. is echt een klootzak en moet onwijs z’n bek houden.’

Dit weekend was ik stevig aan het opruimen vanwege twee redenen. Allereerst omdat ik in basis een enorme rommelkont ben en ten tweede omdat ik net als de halve natie het boek ‘Opgeruimd!’ van Marie Kondo aan het lezen ben. Nu gebruik ik doorgaans de zondag al als een rust- en opruimdag, maar afgelopen weekend was het iets meer opruimen geblazen. Marietje K. heeft als hoofdafweging of je er blij van wordt, ik hanteer meer de Mathijs M.-redenatie en die luidt ‘wil ik dit serieus in een verhuisdoos stoppen wanneer ik uit huis ga?’. In het geval van bijvoorbeeld de headset van mijn allereerste telefoon, de Motorola Pebl (klik voor plaatje, alles), was het antwoord ‘neen’.

Opruimen is stiekem fantastisch en in de loop der jaren ben ik er stukje bij beetje beter in geworden. Het helpt mee dat ik af en toe bijna tot mijn knieën in de troep sta. Als die rommel dan eenmaal of opgeborgen of weggegooid is, voelt je hoofd alsof je daar ook een grote schoonmaak hebt gehouden. Alsof je een mentale toiletpot hebt doorgetrokken. Zoiets. En vervolgens kun je jezelf weer trakteren met een aflevering Shark Tank (woensdag hier meer over).

Het schrijverschap en opruimen kwamen elkaar dit weekend tegen in opschrijfboekjes. Lege opschrijfboekjes, welteverstaan. Ik denk dat iedere schrijver wel een kladblok heeft met daarop een gevulde pagina en de rest leeg. Of een schriftje met alleen een titel op de eerste bladzijde en verder niks. Ik ben daarin geen uitzondering: ik heb meer papier in huis dan goed voor me is. Ik heb lege Moleskine-boekjes, ik heb lege schriftjes, ik heb een prachtig boekje (zonder lijntjes) van bruin leer dat ik kreeg van een lieve vriendin waar ik niet in dúrf te schrijven, dus ook die is blanco. Mijn hoofd heeft niet genoeg te melden voor al die lege velletjes. Dus een oude map met lijntjespapier heb ik maar weggegooid. Het nam ruimte in, de map was kapot en ik zag mezelf het ook niet meer gebruiken of meeverhuizen.

Dat is ook trouwens ook het ding: het gebruik van zo’n boekje. Je schaft het aan met het idee dat het hier in moet komen: je masterpiece der masterpieces. Maar zo werkt het niet. Misschien werkt het zelfs wel averechts, zo’n strakke zwarte Moleskine. Bijna alle stukken voor mijn boeken zijn als eerst terecht gekomen in een HEMA schrijfblok (voor €1.50, in plaats van €15-, eat that Mole-peoples). Geschreven met een ordinaire balpen.

En dit weekend, tijdens het opruimen, stuitte ik op mijn allereerste opschrijfboekje. Een zwarte hardcover agenda voor het jaar 1997. Ik weet dat ik er jaren in heb geschreven, dus nee, de stoere pentagrammen zijn niet te koppelen aan een zesjarige, maar aan een dertienjarige met de constante soundtrack van Avril Lavigne om zich heen. Ik bladerde, zag dat ik ‘kinderachtige dingen’ had weggekrast, bladzijdes zelfs heb uitgeknipt en weggegooid. Gelukkig zit er nog zoveel in: vakantieverslagen, tekeningen, boze dagboekstukjes, lijstjes met favoriete dingen, et cetera. Het stond haaks op het opruimen, want dit was misschien wel de grootste rommel die ik tegenkwam, maar tegelijkertijd was het een coherent geheel, een brede collage van mijn kindertijd en een stuk van mijn puberteit. In alle rust van een opgeruimde kamer een boek vol chaos vinden, daar kan geen Kondo tegenop.