J’adore: Shark Tank

Als er een categorie voor rants bestaat op mijn blog, mag er ook best een categorie voor dingen die ik tof vind bestaan. Daarom: J’adore! Met deze keer: ‘Shark Tank’.

Het concept is gejat gebaseerd op het Britse ‘Dragon’s Den’: vijf rijke stinkerds zitten in Chesterfield-stoelen en ondernemers vanuit heel het land mogen aankloppen voor een zak geld, in ruil voor een percentage van het bedrijf.

Het Oh-my-God-gehalte, typisch Amerikaans, druipt er elke aflevering vanaf en dat is leuk en vreselijk tegelijk. Iedereen leeft de American Dream en bij elke update van een bedrijf waar eerder in geïnvesteerd is door een Shark worden er miljoenen omgezet. Voorbeeld: het product waar het allermeest mee werd verdiend, een sponsje met een smiley erin (de Scrub Daddy), is goed voor dertig miljoen dollar. Je zou bijna denken dat er in die bubbel niks leuks meer te beleven valt, maar het tegendeel is waar.

De relatie tussen de Sharks is zo goed dat je een reboot van Friends met deze zes wil. Allereerst is er Mark Cuban, wiens persoonlijkheid te vergelijken valt met het soort vriendelijke vader op het schoolplein die je een Sultana aanbiedt. Naast hem zit afwisselend Daymond John, een soort P. Diddy, maar dan met schoenen, of Barbara Corcoran (mijn lievelings), een vastgoedmagnaat met een hart van 18 karaat goud. In het midden de Henkjan Smits van het stel, Kevin O’Leary. Vervolgens Lori Greiner, een vriendelijke blondine met een home shopping-imperium, en afsluitend het menselijke equivalent van een labrador retriever puppy: Robert Herjavec.

De sharks zijn soms hard en onaardig, vooral Kevin heeft er een handje van om ondernemers met een slecht businessidee compleet de grond in te trappen, maar vaak genoeg wordt er empathisch gereageerd op een stay-at-home-mom met ‘just a fun idea for the kids’. De ideeën die uiteindelijk een deal weten te krijgen, worden gefinancierd uit eigen zak van de shark. En de ideeën zijn op z’n minst divers te noemen. Volledig biologisch afbreekbare pizzadozen, een aparte waszak om de teddybeer van je kinderen in te wassen en flesjes amandelwater hebben de revue al gepasseerd. Soms kregen ze een ton, soms wel zes: het ligt er allemaal maar net aan hoe goed de pitch of het product zelf is. (Laatst gaf een dertienjarig Aziatisch meisje een briljante pitch (het filmpje is bewerkt om op YouTube te mogen staan: zo snel praatte ze in de aflevering 1.5 keer minder, gok ik zo) over een soort massagestaaf in de vorm van een vraagteken. Ze ontving 25.000 dollar in ruil voor 25% van haar bedrijf.)

Mocht je niet in de sob stories of gladde praatjes over de American Dream geïnteresseerd zijn, is het toch nuttig om eens een aflevering mee te pakken. Je krijgt een kijkje in hoe ondernemen werkt, waar eventuele knelpunten zitten in een markt of hoe je de beste marketing kan uitvoeren. Voor een Nederlands idee is Shark Tank misschien onaantrekkelijk, omdat Nederlandstalige homeshopping (waar toch al gauw zo’n 90% van Lori’s gevangen ideeën naartoe gaan) niet echt een groots ding is, maar afgezien daarvan is het best inspirerend.

O ja en als je nog niet overtuigd bent, dan dit gifje (Robert Herjavec met de Lumio, een soort boekvormige lichtbak dat onder andere in het MOMA wordt verkocht).