Ik ben weer terug op ABCYourself. Zo goed als vijf jaar geleden startten ik en drie anderen onder de vleugel van Edward van de Vendel met het schrijven van stukjes. De norm was twee keer per week, maar dat viel niet altijd mee. Ik weet nog heel goed hoe ik me voelde binnen dit viertal, niet op een persoonlijke manier, maar als “schrijver”. Iedereen was namelijk al professioneel(ish) aan de slag en ik was de enige die erin rolde. Gewoon, omdat het leuk was en omdat Edward zei dat ik het kon. Dus begon ik met schrijven, over het hebben van haast, over het leren kennen van nieuwe mensen en ook ooit over Anna Nicole Smith. Daarna volgde het boek. Daarna volgde nog een boek. En vijf jaar later typ ik weer in precies hetzelfde vakje mijn verhalen.

Ik heb besloten om de saga van Thijs voort te zetten, omdat het karakter nog wat meer te vertellen had. Wat begon als een jongen die een kopie van mij leek te zijn, groeide uit tot iemand die los van me stond, maar toch me aan het hart ging. Zijn liefdes en zijn vriendschappen vonden soms oorsprong uit mijn eigen leven en soms gooide ik hem in een zelfverzonnen put.

Ik weet niet of het deel dat ik nu maak het laatste is wat we van Thijs zullen zien. Niets ligt vast. Misschien sleep ik hem altijd wel mee, maar of dat ook in boekvorm zal blijven is de vraag. Voorlopig zijn de plannen leuk en spannend genoeg om nog even door te gaan.

Vandaag plaatste ik mijn tweede stuk in de nieuwe reeks verhalen van Thijs, ‘Schuld‘.

Een groot gedeelte van mijn schrijffamilie, ABCYourself, en ik waren afgelopen weekend bij Edward van de Vendel voor een workshop prentenboek maken. Nu is het ook een genre dat je niet dagelijks tegenkomt als je geen (ouder van een) kind van vier, vijf jaar oud bent. Maar man, wat had ik me vergist in de rijkheid van het prentenboek. Op zaterdag hebben we er eerst heel veel gelezen, om te ontdekken wat werkt, wat niet werkt, hoe de relatie tussen tekst en beeld is en hoe breed het spectrum van onderwerpen en thema’s is.

De dag erna gingen we op bezoek bij Martijn van der Linden, illustrator, en zijn vrouw Maranke Rinck, auteur. Het was fantastisch op verschillende niveaus om te zien hoe hij werkte. Allereerst omdat het me stiekem een beetje hoop gaf dat in het leven van een chaotische creatieveling toch alles wel goed kwam, ten tweede omdat zijn werk zó waanzinnig mooi eruit ziet en ten derde omdat hij ook nog steeds weleens twijfelt. Dat gaf mij moed: de onzekerheid waarmee je soms achter je computer gaat zitten, of boven je schrijfblok hangt, is dus niet uniek en misschien zelfs wel gezond.

Terug bij Edwards huis zaten we met z’n allen verspreid over balkon en woonkamer, omdat de volgende missie op zondag was om een eigen prentenboektekst te maken. Ik heb twee teksten gemaakt, waar ik tijdens de aankomende weken aan wil schaven. Of het ooit het levenslicht zal zien? Wie weet! (Hopelijk wel)