Review: De Toppers 2014 (2)

Eenmaal in de ArenA, waar ik nog nooit eerder was geweest, vonden Ouderlijke Macht #1 en ik gemakkelijk onze plekken. De stoeltjes kwamen als geroepen, omdat we toch wel een beetje moe en rood waren van al het feestgedruis, de zon en, niet te vergeten, de wijn. Onze buren lieten lang op zich wachten, dus hadden we uitgebreid de tijd om te kijken hoe respectievelijk elk gedeelte van het stadion zich liet vullen met rood, wit en blauw. Zuslief, #teamblauw, stond heel erg dicht bij het podium. De afstand tussen ons en haar was zodanig groot dat ik haar met 100x zoom niet kon fotograferen: alleen het blobje blauw waar ze hoogstwaarschijnlijk stond. Op de schermen boven ons draaiden filmpjes van René Froger (en Roy Donders?) en Gerard Joling (met zijn nieuwe WK-single). Het was een erg mooi gezicht hoe uiteindelijk alle stoeltjes gevuld waren. Ik voelde me bij vertrek ietwat gegeneerd, omdat ik volledig in wit was uitgedost, maar om uiteindelijk in die zee van de Hollandse vlag te staan, was toch wel heel gaaf.

Als opwarmertje was er de zogenaamde ‘kiss cam’, waarbij Joop van den Ende en zijn vrouw ongeveer drie keer voorbijkwamen en telkens weigerden om ons te trakteren op een potje oer-Hollands tongworstelen (thank God). De muziek ging wat harder, de glazen nog wat voller en de kiss cam ging in vogelvlucht van dikke en onoplettende ‘roden’ naar hevig zwaaiende ‘witten’. Ondertussen was ook onze rij gevuld: we waren gesandwicht tussen twee gezinnen die ‘m aardig hadden zitten. Nooit gedacht dat ik ooit na drank de rustige factor zou zijn in een groep.

Enfin, het licht dimde en daar kwam… Een fucking molen uit de lucht met daarop de drie heren van de Toppers. De medleys vlogen om onze oren en alles en iedereen ging los. Zo overdadig los dat je af en toe even moest gaan zitten. De volledige contactenlijst van de drie mannen kwam langs: André van Duin (twee keer: in het begin met een rustige medley en aan ’t eind met een medley over Italiaanse gerechten die op zich lieten wachten en edele dieren die in de gang stonden), Eva Simons (en haar moeder, die ze achteraf licht pathetisch in het Engels bedankte, terwijl, bitch, heb je niet gezien welke vlag we momenteel aan het representen zijn? Tss.), 2 Unlimited (op dit moment stond ik hijgend te springen, want 2 Unlimited is alles en méér) en Henny Huisman (wiens pak zodanig strak zat dat hij onverstaanbaar wat in de microfoon pufte en weer af ging).

De pauze-act dan, er bleek een wedstrijd te zijn geweest, waarbij twee kandidaten de prijs hadden gewonnen om te komen eh, topperen? Nu ging dat niet eens om een solo-act: er waren twee winnaars plus drie andere zangers die we zouden kunnen kennen (Wesley van Popstars, anyone? Nee? Oké.). Er was ook een Turk bij, maar dat bleek later gewoon Danny Froger. Op zich was dit moment vrij iconisch, omdat ik nog nooit zoveel mensen tegelijk naar de wc heb zien rennen. Ouderlijke Macht #1 stond op om een flesje water (€3.95) te halen. Het niveau kakte tijdens de tweede helft wat in: de app waarmee je ‘deel uit kon maken van de lichtshow’ werkte niet helemaal, microfoons hakkelde en pas toen uitgerekend Gordon op het podium kwam, begon het weer mondjesmaat te bruisen. Overigens begon het ook op mijn voet te bruisen, omdat ik per ongeluk iemands bier had omgetrapt.

Er volgde nog een ABBA-medley, waarbij mijn buurvrouw in mijn oor schreeuwde dat ik ‘zeker echt een ABBA-fan was’, maar, ik denk dat het haar niet was opgevallen, de tekst stond gewoon op het scherm. De afsluiter met ballonnen met lampjes, confetti, serpentine, toeters, bellen en ‘laat de limonade nu maar knalleuh’ was prima. Er was gejalalalaat, er was ge-heb-je-even-voor-mijt, er was ge-ticket-to-the-tropics en na dik drie uur was het afgelopen.

De ervaring om een keer naar de Toppers te gaan, is me niet tegengevallen. Op Facebook maakte ik de vergelijking met een Elf Fantasy Fair: een jaarlijks evenement waarbij fantasyliefhebbers uitgedost met elkaar eten, drinken, feesten, et cetera. De Toppers pre-party is precies dat, alleen dan voor Telegraaflezeressen met synthetische pruiken en daar is niets mis mee. De optredens zelf hadden daarentegen wat mij betreft af en toe wel wat extra pit mogen hebben, maar al met al heb ik het absoluut naar mijn zin gehad.