De Mol (Vlaanderen) is de max

Laatst zei iemand tegen Art Rooijakkers dat hij de langstzittende presentator van Wie is de Mol is. Hij knikte zelfgenoegzaam. Na mijn initiële shock ging ik tellen (Angela Groothuizen 5 seizoenen, Karel 2, Pieter Jan 4) en kwam erachter dat het klopte. We zitten al sinds 2012 vast aan Art Rooijakkers en we kunnen er niets aan doen. In elk geval is het huidige seizoen net over de helft en kan het me redelijk bekoren. Vorig jaar verzoop mijn allerliefste televisieprogramma door een slordige hint, maar dit jaar is de groep een goede mix en dreigt het af en toe spannend te worden. Maar verdomme, toen kwam Vlaanderen. De Belgen startten in 2016 met de reboot van De Mol (het programma was dertien jaar lang van de buis). Het bleek niet alleen in hun eigen land, maar ook in Nederland een groot succes. Vorige week was de eerste aflevering van seizoen 2017. En hun Zuid-Afrikaanse zenuwslopende trip scheurde ons alleraardigst Amerikaanse avontuurtje na luttele minuten al aan flarden. Lees hieronder hoe.

(Ik ga enorm spoilers over de eerste aflevering doen na de click, break, hoe je het ook wil noemen, dus mocht je het nog niet hebben gezien, klik effe HIER. Zie ik je zo, joe.)

De Mol (2017) bv: voor al uw duistere zaakjes.

Hé, daar ben je weer! Gezellig. Afijn, de eerste aflevering dus. Meteen verwarring, want we begonnen met elf kandidaten. Voor je ‘Huh, dit spel is toch altijd met tien kandidaten?’ kon prevelen, legde presentator Gilles de Coster het haarfijn uit. Elf auto’s, elf kandidaten. Ze mochten efkes babbelen, want in elke auto zat een knop. Bleef iedereen met zijn tengels van die knop af, kwam er geld in de pot en ging het elftal naar Zuid-Afrika. Werd er wél gedrukt, gingen de snelste vijf automatisch door. Geen geld in de pot en het spel ging verder met tien. De overige zes vochten dan om de laatste vijf plaatsen.
Natuurlijk werd er tot zes keer toe op de knop gedrukt en Davey, Jolien, Marzena, Robin en Sam konden opgelucht ademhalen. Eline viste net achter het net. Het spel voor de overgebleven zes was het raden van het beroep van degene die als laatst het vliegtuig instapte. Voor Annelies, Bertrand, Jessica en Eline mochten aansluiten bij de groep en toen ging het tussen Hans en Bouba. Op de valreep mocht Bouba ook mee en Hans werd keurig weer teruggebracht naar huis. Wat een kordate exit. Niks geen eindeloos inzoomen op een gezicht, maar gewoon, dág Hans. Mocht zo’n koud afscheid niet je ding zijn, is het zaak dat je blijft kijken, want het zal niet de laatste keer zijn dat je ‘HOLY SHIT’ tegen je beeldscherm zal roepen. Hier nog zes redenen waarom Vlaanderen bonbons maakt en wij op de proppen komen met een blok Ritter Sport:

1. De kandidaten zijn onbekende Vlamingen. Dat betekent dat ze geen reputatie hoog moeten houden en dat het geld daadwerkelijk télt. Als er geld in de pot komt, doet het er toe. Dit in tegenstelling tot ons clubje BN’ers die de pot steeds meer zien als een aardigheidje. Daarnaast maakt onbekend zeker niet onbemind: na een uur heb je zo goed als alle namen onder de knie en heb je een crush op Bouba voel je sympathie voor arme Jessica die bovenop het gebouw op een krukje zit te beven.

2. Gilles de Coster > Art Rooijakkers. Gilles leidt de groep, maar is sociaal. Die combinatie voelt heel natuurlijk (ik leg de opdracht uit, maar schuif gerust aan voor het avondeten), maar Art bewijst dat het veel moeilijker kan. Elke aflevering wordt in Nederland tegenwoordig ingeleid met een straf kwartier tekst dat niet veel afwijkt van het Groot Dictee der Nederlandse Taal.

3. De opdrachten zijn spannend. Écht spannend. Simpelweg de kleine handeling van wel of niet een auto uit mogen, voelt al als een kleine marteling, maar vervolgens moeten de kandidaten van een krukje vallen. De één de diepte in, de ander op een matras. Tijdens de uitleg van de opdracht valt er buiten alvast iemand naar beneden. HOLY SHIT.

4. Er is geen geouwehoer tussendoor. De kandidaten krijg je buiten het spel om amper te zien. De confessionals zijn, als ze er überhaupt zijn, kort. Verdenkingen worden tijdens het maken van de test soms uitgesproken, maar alles blijft vrij minimaal.

5. De beelden spreken voor zich, ergo: het programma spreekt voor zich. In Nederland moet alles tot in den treure worden uitgelegd. Art vertelt over een opdracht. De kandidaat vertelt over diezelfde opdracht. We zien hoe de opdracht eruit ziet. De kandidaat vertelt de emotie die hij/zij voelde bij de uitleg van de opdracht. Art vertelt over hoe hij zich voelde tijdens het uitleggen van de opdracht. De opdracht vertelt hoe hij zich voelde tijdens de uitleg van de kandidaat over de uitleg van de opdracht.

6. HOLY SHIT HANS KWAM TERUG. EERST LAG ‘IE UIT HET SPEL EN TOEN GING JESSICA NAAR HUIS EN BAM, HANS WAS ER. DE. HELE. TIJD. AL. OP DE GROEPSFOTO.